3. maja 1992. godine pale su prve granate na grad Visoko.
Visočanima je bilo jasno da bez otpora, nema ni slobode.Tog 3.maja 1992. godine, sedmorica sinova, braće, očeva, muževa, prijatelja, položili su živote za odbranu svoga grada:
Dedić (Safeta) Himzo
Hajlovac (Ragiba) Šefik
Pašić (Muhameda) Enes
Salošević (Huseina) Mustafa
Topalović (Hamida) Amir
Knežević (Martina) Ilija
Jašarević (Izeta) Zikret, ranjen 3. maja 1992, preselio 7. maja.
29 godina poslije, tradicionalno, u skladu sa trenutnom epidemiološkom situacijom, obilježen je 3. maj, Dan otpora agresiji, jedan od najvažnijih datuma u novijoj historiji Visokog.
U zgradi Gradske uprave upriličen je prijem gradonačelnika za delegacije Koordinacionog odbora boračkih udruženja i organizacija grada Visoko, a nakon toga je položeno cvijeće uz učenje fatihe na Spomen kosturnici borcima NOR-a, Spomen obilježju šehidima i poginulim borcima i Trgu žrtava genocida u Srebrenici.
“Za prvi okršaj s agresorskim snagama, 3. maja 1992. godine, a u sklopu dejstava za deblokadu Sarajeva, Visoko i Breza su angažirali po odred TO (Teritorijalne odbrane). Podržavali su ih minobacači 120 mm sa svega 50 mina. Iako ova borbena aktivnost u cjelini nije uspjela, za Visoko je bila veoma značajna. Visočke jedinice TO su, umjesto da se brane, kao što je to bilo u svim krajevima BiH, prve izvele ofanzivna dejstva na agresorske snage. To je kod srpskog agresora stvorilo uvjerenje da su visočke jedinice dobro naoružane i opremljene, te do kraja rata nikad nije ozbiljnije ugrozio linije odbrane Armije RBiH na visočkom bojištu. Inicijativa je bila neprekidno na strani jedinica Armije, visočkih ili sa drugih prostora srednje Bosne, najčešće u sklopu nekog od brojnih pokušaja deblokade Sarajeva u periodu 1992-1995. godine.”
Rasim Delić, Visoko u odbrambeno-oslobodilačkom ratu
(prilog Monografiji “Šehidi i poginuli borci općine Visoko ‘92-‘95”)
RTV Visoko/Press Grada Visoko